تولید ژئوممبران :
تولید ژئوممبران با استفاده از مواد پلیمری مانند پلی اتیلن و پی وی سی انجام می شود، استفاده از ژئوممبران پلی اتیلن (HDPE) مرسوم تر نسبت به ژئوممبران PVC می باشد. پلی اتیلن پلیمری است که از پلیمریزاسیون مونومرهای اتیلن به دست می آید، چرخه تولید این محصول ار سال ۱۹۳۰ میلادی و در شرایط فشار و دمای بسیار بالا آغاز گردید.
در اواسط سال ۱۹۵۰ روشهای تولید در دماها و فشارهای پایین تر ارائه گردید که منجر به تولید پلی اتیلن با چگالی بالاتر، مقاومت مکانیکی برتر و تعداد زنجیرهای پلیمری بیشتر شد این محصول بعدها به عنوان پلی اتیلن سنگین (High Density Polyethylene) خوانده شد و نسبت به پلی اتیلن سبک از نفوذ ناپذیری و مقاومت شیمیایی برتری برخوردار بود.
در تولید ورق های ژئوممبران در کارخانه ها در اکثر مواقع از یکی از فرآیندهای: روزن رانی (Extrusion)، غلتک زنی و پخش اندود (Spread Coating) استفاده می گردد.
تولید ژئوممبران در فرآیند روزن رانی روشی است که در آن پلیمر مذاب به صورت ورقه های غیر مسلح خارج می شود و بلافاصله پس از خروج، هنگامی که ورق ژئوممبران هنوز گرم است، از طریق غلتک زنی به یک لایه الیافی متصل و یکپارچه تبدیل می گردد.
غلتک زنی دومین روش متداول در تولید ژئوممبران است. در این روش با عبور یک لایه پلیمری داغ از بین غلتک های گرم، ورق ژئوممبران تولید می شود.
در این فرآیند در رول هایی به عرض 1,5 تا 10 متر تولید می شوند. رول های باریک برای اتصال به یکدیگر و تولید ورق های عریض به کارخانه های دیگری انتقال می یابند.
این ورقه ها را می توان به هر شکل که مورد نیاز است طراحی کرده تولید نمود و محدودیت اندازه آنها صرفاً تابع شرایط حمل و نقل می باشد. ورق ها پس از تولید بسته بندی شده و برای نصب به محل پروژه انتقال می یابند.
البته در تولید نوع عریض، علاوه بر کیفیت مواد اولیه، نورد ورق بسیار مهم است. اگر دستگاه های نورد و تولید، کیفیت مناسبی نداشته باشند و اصول مربوطه رعایت نشود، ورق های عریض تولید شده از کیفیت مناسبی برخوردار نخواهند بود.
در این صورت ضخامت ورق ها در راستای عرض یکسان نبوده (تلرانس ورق) و متغیر می باشد.
